30. Izabela Kawczyńska "Balsamiarka"

Izabela Kawczyńska jest z wykształcenia psychologiem, mieszka na wsi pod Łodzią i zadebiutowała opowiadaniem „ w Odrze”.

„Balsamiarka” to jej pierwsza powieść i zupełnie nie wiedziałam czego mam się spodziewać po tej książce.

Temat śmierci, nieboszczyków, zwyczajów panujących z zakładach pogrzebowych jest zazwyczaj tematem tabu. Mówimy o tym, tylko wtedy, gdy już koniecznie musimy i na pewno nie każdemu i nie wszystko. Pracownicy prosektorium też są dla nas odległym światem, bo przecież nie stykamy się z nimi na co dzień, tak jak chociażby z kasjerką w markecie.

Wydawać by się mogło, że praca jak każda inna, bo przecież ktoś musi to robić a jednak większość z nas ma dreszcze na plecach na samą myśl o pracy ze zmarłymi. Mnie kiedyś ktoś mądry powiedział, że bać należy się bardziej żywych niż zmarłych, ale wiecie...każdy czegoś się boi, nie każdy się nadaje do tego typu pracy .

Jednak dla każdego z nas nadejdzie ta chwila, kiedy trzeba będzie oswoić się ze śmiercią swoją czy też najbliższych. Czytając „Balsamiarkę” z pewnością przybliżymy sobie temat zwłok, pogrzebów, trudnej relacji z rodziną i wpływu wiary na nasze życie.

Bohaterka powieści Kawczyńskiej miała trudne dzieciństwo. Fanatycznie wierząca babka ciągle wygłaszała jej zasady wobec których nie było słowa sprzeciwu. Matka nie była matką idealną a ojcu też sporo brakowało do tytułu najlepszego taty.

Kiedy babcia umiera, to właśnie matce przychodzi obowiązek zająć się córką. Nie jest to proste, kiedy obarcza się dziewczynkę winą za błędy męża. Nasza bohaterka zatem wkracza w świat dorosłych sama, pakując się w mniejsze i większe kłopoty. Od zawsze fascynował ją temat śmierci dlatego gdy staje przed szansa pracy w zakładzie pogrzebowym, od razu ją przyjmuje. To tam z zaciekawieniem poznaje sekrety ostatniej drogi człowieka. Tam będzie szukała odpowiedzi na trudne pytania, ale czy je znajdzie?

To, co rzuca się od pierwszej strony w oczy czytelnikowi, to pytanie co autorka chciała przekazać odbiorcy? Ja nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Dla mnie „Balsamiarka” jest pozycją literacką o dwóch obliczach. Z jednej strony jest to naprawdę dobra, mocna, szczera powieść ujmująca bardzo ciężkie tematy i jak widać świetnie dająca temu radę. Z drugiej zaś miałam ochotę rzucić nią o ścianę i krzyczeć. Bohaterowie to wariaci, wszyscy bez wyjątku, tu nie znajdziemy normalnych osób, a już na pewno normalna nie jest główna bohaterka. Nie raz miałam chęć nawymyślać jej, żeby w końcu dała sobie spokój z tą obsesją śmierci we wszystkim dokoła.

Autorka w swojej książce postawiła na trudne tematy i nie bała się ich. Masturbacja w Kościele, aborcja, trupy, krojenie zwierząt, to tylko małe zapowiedzi tego, co znajdziemy w treści. Jak dla mnie trochę tego za dużo. Czasem byłam ogromnie zniesmaczona tym co czytam, a innym razem byłam pod wrażeniem odwagi Kawczyńskiej, by tak prosto, bez uogólnień pisać o niewygodnych sprawach.

„Balasamiarka” z pewnością nie należy do książek lekkich i przyjemnych. Ma w sobie pazur, swoją oryginalnością przykuje uwagę czytelników szukających mocnych wrażeń. Zdecydowanie odradzam wrażliwcom i osobom o słabych nerwach. Mnie się podobała, ale tez irytowała. Sam pomył autorka na fabułę jest z pewnością wyjątkowy, ale czy nie za mocny w przekazie?Targają mną wątpliwości.

Jestem niemal pewna, że „Balsamiarka” dostanie tyle samo świetnych opinii, co i tych negatywnych, będzie miała swoich przeciwników i fanów. Tego chciała autorka prowokując czytelnika taką powieścią.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję portalowi Sztukater.

Moja ocena 4/6