Shane Dunphy "Dziewczynka która się nie uśmiechała"

Lubię historie prawdziwe,lubię czytać o ludziach, którzy chętnie pomagają innym. Jeśli dodatkowo jest to pomoc dzieciom tym bardziej sprawia mi to ogromną przyjemność.
Takich książek w swoim dorobku czytelniczym było całkiem sporo. Każda na swój sposób porusza czytelnika i wzbudza a nim emocje. Najcieplej wspominam opowieści Cathy Glass. Ona w swój charakterystyczny sposób bardzo życiowo opisuje zmagania z dziećmi wymagającymi specjalnego traktowania. Najmniej lubię książki przepełnione wspomnieniami pełnymi okrucieństwa. Czasem w głowie się człowiekowi nie mieści jak można traktować bliskich, zwłaszcza bezbronne dzieci.
"Dziewczynka która się nie uśmiechała" jest trochę inna od tych wyżej wspomnianych. Jest to spis wspomnień mężczyzny, który z dnia na dzień został opiekunem dzieci "trudnych".Tej pracy się nie spodziewał, ale postanowił spróbować. Praca w Małych Urwisach nie należała do najprzyjemniejszych. Wielu poprzednich opiekunów rezygnowało po jednym dniu z powodu agresywnych i złośliwych zachowań podopiecznych.Aby dotrzeć do dzieci z przeróżnymi zaburzeniami intelektualnymi i psychicznymi trzeba było włożyć mnóstwo pracy, cierpliwości i taktu. Tu nie ma miejsca na błędy. Trzeba umieć rozwiązać problem dziecka i dotrzeć do jego wnętrza. Czasem udaje się to niemal od razu a czasem trwa to latami.
Tytułowa dziewczynka to tylko jedna z wielu podopiecznych Shane'a. Tammy, urocza trzylatka, nie tylko się nie uśmiecha ale też nie mówi. Po zapoznaniu się z jej sytuacją rodzinną to m.in. nią zajmuje się Shane.
Jaki sekret kryje w sobie mała dziewczynka, oraz czy uda się sprawić by zaczęła mówić? Zachęcam do książki.
Chciałabym także wspomnieć o postaci Lonniego.Jako osoba niepełnosprawna bardzo dobrze sprawdził się jako opiekun dzieci i bardzo dobry współpracownik Shane'a. Podobał mi się fakt, że takim osobom też daje się szansę na znalezienie wymarzonej pracy.
Polecam każdemu kto lubi historie z życia wzięte, choć lektura do łatwych nie należy to z pewnością daje nadzieję, że każde dziecko, nawet najbardziej niegrzeczne, można nakierować w dobrym kierunku.

Za książkę dziękuję IWONCE!

Moja ocena 5/6