30. Eleri Fowler "Radość kwiatów" / kolorowanka

Szał kolorowanek opanował nasze wydawnictwa. Ja od zawsze lubiłam wziąć kredki w ręce i nadawać różne barwy czarno-białym rysunkom. Przyznam się, że czasem nawet podkradałam dzieciom jakiś obrazek. Teraz, na szczęście już nie muszę tego robić, odkąd wydawcy zadbali, by na rynku polskim ukazały się kolorowanki dla dorosłych. Na obecną chwilę wybór jest ogromny, każdy znajdzie coś dla siebie. Ja dziś przedstawię Wam kolorowankę, w której przewodnim tematem są kwiaty.

Już z samego wstępu, od autorki dowiadujemy się, że rysunki z jej szkicownika pochodzą zarówno z Walii, gdzie mieszka, jak i z różnych egzotycznych podróży. Rysunki są naprawdę różnorodne. Przyciągają uwagę i zapraszają do sięgnięcia po kredki. Na kartach tej książki znajdziemy mnóstwo kompozycji kwiatowych, z detalami, listkami i gałązkami. Na obrazkach gdzieniegdzie pojawi się też motyl, ważka czy piękna i dostojna sowa. Wszystko czeka, by właściciel kolorowanki nadał odpowiednie barwy. Jestem pewna, że sympatycy kwiatów nie będą mogli się jej  oprzeć.

Co jest dla mnie ważne, przy wyborze kolorowanki dla dorosłych? Format. Bardzo zwracam uwagę, na wielkość książeczki. Miałam już jedną taką wielką i jedną bardzo małą, z której po pokolorowaniu powstawały jakby pocztówki. O ile do dużych nie mam zastrzeżeń, chociaż trzeba się namachać ręką, by skończyć obrazek, to te małe to kompletna porażka. "Radość kwiatów" ma idealny format, jest wygodny i na tyle duży, by można było ładnie kolorować.

Autorka pomiędzy rysunkami umieściła także sporo ciekawych cytatów sławnych osób, np. Szekspira. Każdy z nich ma swoje przesłanie i doskonale dopasowuje się do tematyki kolorowanki. Jestem pewna, że każda kobieta będzie zadowolona mając taką ciekawą kolorowankę.

Za  egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Harper Collins!
Moja ocena: 5/6

29. Alek Rogoziński "Jak Cię zabić, kochanie?" / przedpremierowo

 Ileż można poświęcić, by zdobyć spory majątek? Czy w imię dużego spadku wypada pożegnać się na zawsze z mężem? Jak dobrze znamy drugą "połówkę" i czy na pewno kopiąc dołki pod kimś nie wpadniemy w nie sami?

Trzydziestoletnia Kasia, aby zdobyć majątek swojej zmarłej babci musi spełnić jeden, ale konkretny warunek: musi zabić własnego męża. Zadanie wydaje się nie być zbyt skomplikowane, ponieważ ostatnio między nią a Darkiem nie układało się za dobrze. Kasia obmyśla plan w którym wyśle na tamten świat swojego ślubnego, ale czy to tak szybko i sprytnie się uda? Sprawy pozbycia się współmałżonka komplikują się, gdy na światło dzienne wychodzi fakt, że na życie Kasi także się ktoś czai. Czy chętnych na babciny majątek będzie więcej? Kto tak naprawdę jest w tej sytuacji ofiarą?

Alek Rogoziński słynie z tego, że podczas czytania jego książek można doskonale się bawić. Kryminalne komedie jego autorstwa są coraz lepsze, bo pierwszą książką Alka "Ukochany z piekła rodem" przeczytałam z zapartym tchem. Tym razem śmiem napisać, że podobało mi się jeszcze bardziej. Uważam, że Alek doskonale odnajduje się w wybranej przez siebie tematyce, co widać na kartach jego książek. Co charakteryzuje twórczość Rogozińskiego? Przede wszystkim doskonały czarny humor, bez którego nie było by tak dobrej zabawy i ciągłego uśmiechu podczas lektury. Autor potrafi rozbawić do łez ciętymi ripostami i trafnymi uwagami. Współczesny język, którym autor się posługuje spodoba się młodym czytelnikom i to zapewne oni najbardziej docenią warsztat pisarski Alka. Oczywiście jest to książka, którą można czytać w każdym wieku, przecież dobrze bawić mogą się wszyscy czytelnicy. Ja osobiście wybuchałam śmiechem niemal co chwilę, zwracając na siebie uwagę w autobusie i wśród rodziny. Bohaterowie przedstawieni w "Jak Cię zabić, kochanie" tworzą istną mieszankę wybuchową, są różnorodni, zabawni, czasem tajemniczy. W książce, poza Kasią i Darkiem spotkamy też zakonnice, którym daleko do świętości, oraz pewnego z pozoru groźnego gangstera o ksywce Tygrys Złocisty. Brzmi ciekawie? Wyobraźcie sobie świetną intrygę doprawioną czarnym humorem i szczyptą ironii, oto cały Alek!

Czy polecam?Oczywiście! Bawcie się dobrze przy "Jak Cię zabić, kochanie?". Jeśli tylko macie ochotę na coś lekkiego a w dodatku niesamowicie wciągającego, to jest propozycja godna uwagi. Kryminalna komedia musi być naprawdę dobrze napisana, aby rozśmieszała czytelnika, nie tracąc przy tym zabawy w odgadywanie misternej intrygi. Alkowi Rogozińskiemu to się świetnie udało.

Za egzemplarz bardzo dziękuję Wydawnictwu Filia!

Moja ocena: +5/6

28. Rachel Abbott "Obce dziecko"

 #matrasrecenzje

Wydawnictwo Filia ostatnio zaskakuje nowymi thrillerami i kryminałami. Mroczna Strona Filii to dział zajmujący się właśnie tym gatunkiem literackim. Fani dreszczowców będą mogli wybierać pośród nowości, to co najbardziej wpadnie im w oko. Ja od początku zwróciłam uwagę na tajemniczy i nieco intrygujący tytuł nowej książki Rachel Abbott. Lubię takie klimaty, tym bardziej, że opis zapowiadał naprawdę wciągającą lekturę. Nie zawiodłam się!

Sześć lat temu życie Davida rozsypało się na drobne kawałeczki. Jego żona zginęła w wypadku samochodowym, a mała córeczka Natasha zniknęła bez śladu. Jak to możliwe, że dziecko zapadło się pod ziemię, gdy w trakcie wypadku było w samochodzie razem z matką?
Zaskakujących pytań jest wiele. Dlaczego Caroline nie dotarła do domu? Od kogo tuż przed wypadkiem otrzymała dziwny telefon?
Mija sześć lat, David ułożył sobie życie z Emmą i doczekał się wspaniałego synka Olliego. Kiedy wszystko zaczyna wreszcie się układać, nagle w ich życiu pojawia się zaginiona Natasha. Dziewczyna bezlitośnie wkracza  w ich życie, burząc porządek i spokój rodziny. Emma nie jest zachwycona powrotem dziewczynki, wcale nie dlatego, że jej nie lubi. Ona od początku czuje, że powrót córki Davida przyniesie ich rodzinie nieszczęście. Intuicja jej tym razem nie zawodzi.

Fani psychologicznych thrillerów mogą zacierać ręce. Ta książka, to niewątpliwie jeden z najbardziej oczekiwanych tytułów tej wiosny. Rzeczywiście, jest na co czekać, bo "Obce dziecko" czyta się jednym tchem. Od pierwszej strony autorka funduje nam jazdę bez trzymanki na ciągłym wdechu.Od samego początku fabuła wciąga na maksa, nie zwalniając tempa ani na moment. Takie książki właśnie lubię, zaskakujące, mroczne, trzymające w napięciu. Bohaterowie stworzeni przez Abbott potrafią zaskoczyć swoim zachowaniem w niejednym momencie. Jeśli sądzicie, że książka jest przewidywalna, to nic podobnego. Autorka zaskakuje i sprawia, że do końca nie mamy pewności,jaki będzie finał tej dramatycznej historii. Oczywiście zdarzały się momenty irytujące, jak np. zachowanie Davida wobec Natashy. Chciałam nim potrząsnąć i wykrzyczeć mu: "Stary jesteś, a taki ślepy i naiwny". David wierzył w to, że odnaleziona córka jest tą samą małą kochaną dziewczyną, co w dniu wypadku. Nie pomyślał, że trauma, którą przeżyła przez sześć lat odbije się na jej psychice i zachowaniu. Wszystko do czasu, gdy stała się katem, a nie ofiarą.

"Nie wiadomo jaki los spotkałby  tamtego wieczoru je obie, gdyby z nimi był. Emma od lat próbowała go przekonać, że życie jest serią zbiegów okoliczności, dobrych i złych. Podjęta pod wpływem chwili decyzja, żeby pójść w inną stronę, może sprawić, że człowiek spotka miłość swojego życia albo potknie się o krawężnik i skończy w szpitalu. Życie składa się z tego rodzaju alternatyw."

Nic więcej nie napiszę, po prostu pędźcie po ten tytuł i czytajcie. Jestem pewna, że nie poczujecie rozczarowania i z niecierpliwością będziecie czekać na kolejne książki Rachel Abbott. "Obce dziecko" usatysfakcjonowało mnie, jako fankę thrillerów, więc z czystym sumieniem polecam. Ta nowość, to połączenie misternej intrygi z dobrą obyczajówką. Trzyma w napięciu, wbija w fotel i tkwi w pamięci długo!

Książkę można zamówić tu:
http://www.matras.pl/obce-dziecko,p,250622

Za egzemplarz bardzo dziękuję Księgarni Matras.

Moja ocena: 6/6

27. Rosamund Lupton "Barwa ciszy"

Angielska pisarka powraca z kolejnym intrygującym thrillerem, utrzymanym w klimacie poprzednich książek. "Siostra" i "Potem" nie są mi obce, dlatego bez wahania, za to z wielką ciekawością zabrałam się do lektury "Barwy ciszy". Lupton potrafi stworzyć mroczną historię, która wciąga od pierwszej strony, ale czy autorka utrzymała wysoki poziom przez całą książkę?

Yasmin i jej głucha córka Ruby jadą na Alaskę, by spotkać się z mężem Mattem, który kręci dokumentalne filmy dotyczące przyrody.Wioska, w której mieszkał Matt niespodziewanie zostaje zniszczona przez pożar, którego nikt się nie spodziewał. Zrozpaczona Yasmin wyrusza wraz z Ruby na poszukiwania męża. W noc polarną, z niepełnosprawną córką rusza przez Alaskę, bo nie wierzy w to, że już nigdy nie zobaczy męża. Intuicja mówi jej, że musi dotrzeć do spalonej wioski, chociaż wie, że prawdopodobnie nikt nie wyszedł cało z pożaru. Nieoczekiwanie, podczas samotnej podróży, zaczynają dziać się dziwne rzeczy, na laptopie Ruby pojawiają się tajemnicze maile ze zdjęciami martwych zwierząt a z tyłu podąża za nimi ciągle takie samo auto. Zbieg okoliczności?


Historia ciekawa, opis intrygujący i okładka utrzymująca się w barwach poprzednich książek Lupton. Wszystko to sugeruje, że autorka nadal trzyma poziom i fani jej twórczości nie powinni czuć się zawiedzeni.Jedno można przyznać, "Barwa ciszy" ma niesamowity klimat! To jeden z tych thrillerów, który odczuwa się wszystkimi zmysłami. Podczas czytania skupiłam się maksymalnie na opisach, by jeszcze lepiej wczuć się w atmosferę mroźniej Alaski. Yasmin i Ruby niemal przez całą książkę odbywają przerażającą podróż do ukochanego męża i ojca. Niepewność oraz strach towarzyszą im z każdym przejechanym kilometrem. Niesprzyjający klimat, oraz głuchota Ruby sprawiają, że coraz trudniej dotrzeć do celu.
Podobał mi się sposób, w jaki Lupton przedstawiła całą fabułę. Naprzemienna narracja Yasmin i Ruby sprawia, że nie ma mowy o nudzie podczas czytania. Gdy czytałam rozdział, w którym głos miała głucha córka Yasmin jeszcze bardziej starałam się wczuć w sytuację. Emocje widziane oczami dziecka wywołały we mnie współczucie oraz ciekawość.Burza śnieżna, noc polarna i tajemnicza cysterna z tyłu, czyż to nie brzmi jak zapowiedź dobrego, trzymającego w napięciu thrillera?
I tak właśnie było...aż do zakończenia, które w moim mniemaniu autorka zepsuła. Jakoś tak przewidywanie i niejako zakończyła tak fascynującą opowieść o matce i córce. Chyba za dużo oczekiwałam od zakończenia, dlatego teraz czuję niedosyt. Cóż...przymykam oko i zachęcam. To kawał dobrej literatury z nieco nudnym i standardowym finałem.Klimat, który stworzyła autorka rekompensuje wszelkie braki w zakończeniu.

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję Wydawnictwu Świat Książki.

Moja ocena: +4/6

26. Edyta Świętek "Noc Perseidów" - recenzja przedpremierowa

Edyta Świętek jest autorką takich powieści obyczajowych jak „Cappuccino z cynamonem” czy „Wszystkie kształty uczuć”. Nie czytałam do tej pory niczego spod pióra Pani Edyty, „Noc Perseidów” jest pierwszą książką, jaka wpadła w moje ręce i już wiem, czy polubiłam styl autorki czy nie.

Emilka i Tomek znają się od dawna, planują wspólną przyszłość. Wydaje się, że nic nie może stanąć na drodze do ich wspólnego szczęścia. Kiedy pewnego dnia Tomek poznaje Adriannę, odkrywa, że to właśnie takiej kobiety potrzebuje, zadbanej, przebojowej, z „pazurem”. Tomek pomimo rychłego ślubu zaczyna dostrzegać w Emilii coraz więcej wad, przeszkadza mu jej skromność i brak ekstrawagancji w ubiorze czy makijażu. Irytuje go nawet brak lakieru na paznokciach ukochanej, chociaż nigdy wcześniej nie zwracał na to uwagi. Ada zawróciła w głowie Tomkowi tak bardzo, że chłopak musi stanąć przed najważniejszym wyborem życia. Ada czy Emilia?

Wydaje się, że to kolejna banalna, słodkawa opowieść o miłości, zdradzie i jej skutkach. W końcu po opisie tego właśnie można się spodziewać. Ja też tak sądziłam i byłam bardzo sceptycznie nastawiona do historii Emilki, Ady i Tomka. Pomyślałam, że autorka na pewno nie zaskoczy mnie niczym szczególnym i przyznam się, że co najmniej do połowy książki tak właśnie myślałam. Teraz, gdy już jestem po lekturze mogę Was zapewnić, że dostałam kawał świetnej i przemyślanej powieści, którą z powodzeniem mogło napisać samo życie. Edyta Świętek jest dobrą obserwatorką otaczającej rzeczywistości i w sposób lekki, ale nie banalny potrafi przenieść ją na karty swojej książki. „Noc Perseidów” wywołuje emocje, których nawet się nie spodziewamy. Chociaż historia wydaje się powielana przez innych autorów to chwyta za serce swą prostotą i szczerością. Napisana lekko ale z morałem, traktuje o tym, co tak naprawdę się w życiu liczy. Miłość bywa ulotna, uroda i bogactwo także, ale osobowość człowieka zostaje na zawsze. Szacunek, dobro, troska, to są wartości, które nie przeminą wraz z wiekiem i na to zwraca uwagę autorka.

„Noc Perseidów” to także fantastyczna opowieść o zwykłych ludziach i uważam, że każdy z nas znajdzie tu swojego „ulubieńca”. Tomek mocno mnie irytował swoim zachowaniem, za to od początku kibicowałam Emilce. Chyba sama trochę ją przypominam. Ludzkie dramaty, trudne wybory i ich konsekwencje to tematy, które w literaturze kobiecej zawsze są mile widziane. Jeśli do tego cała fabuła jest dobrze nakreślona a bohaterowie wyraziści i prawdziwi ,to nie ma nic lepszego na idealny babski wieczór, jak książka w dłoni. Sądzę, że fani, a szczególnie fanki książek Edyty będą zachwyceni. To dobra, realistyczna powieść, chociaż żeby nie opływać samym zachwytem muszę napisać, że momentami złościł mnie dobór słownictwa. Nie wiem czy to celowy zamysł autorki, czy taki po prostu ma styl, ale placki to są ziemniaczane, a słodkie wypieki to ciasta, podobnie w przypadku wyrażenia „Emilcynego wesela”, można było bardziej po polsku, czyli „Emilki wesela”. Niemal na każdej stronie były zwroty, które drażniły mnie, np. „gżą się”, „przywdziała” czy „wydelikacone”, ale może to ja tylko się czepiam? Ma to może swój urok, ale mnie raziło w oczy, chyba, że tak właśnie miało być.

Cóż, pozostaje mi tylko żałować, że dopiero teraz odkryłam kolejną dobrą polską autorkę. Z całą pewnością do twórczości Świętek wrócę niebawem. Na obecną chwilę pozostaję pod urokiem przepięknej okładki „Nocy Perseidów” oraz  zakończenia, które sprawiło, że długo nie mogłam przestać myśleć o bohaterach powieści. Tak, tak…to nie jest typowa historia z happy-endem, przesłodzona i przewidywalna, macie moje słowo. Zachęcam, polecam, czytajcie!

Moja ocena: 5/6
Za możliwość przeczytania dziękuję PNGiSAM oraz Wydawnictwu Replika!

25. Magdalena Majcher "Jeden wieczór w Paradise"- przedpremierowo

Magdalena Majcher napisała bogatą, życiową opowieść o tym, co może się stać, gdy w życie małżeństwa wkradnie się rutyna. Szara codzienność, obowiązki i problemy z dziećmi sprawiają, że kochający się ludzie zaczynają dostrzegać w sobie więcej wad niż zalet. Kiedy do tego dochodzi brak zrozumienia swoich potrzeb, często do rozstania już tylko kilka kroków. Miłość należy pielęgnować, tego uczy nas Magda, autorka książki "Jeden wieczór w Paradise" oraz popularnego bloga "Przegląd czytelniczy".


Marianna właśnie zaczyna upragnione wakacje. Urlop od obowiązków nauczycielki to jest to, na co czekała od dłuższego czasu. Wreszcie będzie mogła skupić swoją uwagę na dorastającej córce Ani i na nieco mniejszym synu Mateuszu. Z mężem niestety Marianna nie ma zbyt ciepłych relacji, w ich małżeństwo wkradła się nuda a brak porozumienia i życia erotycznego tylko dolewało oliwy do ognia. Marianna czuła się niespełniona i samotna, dlatego gdy przypadkowo spotyka Konrada, swoją dawną miłość, niemal od razu wpada w sidła nowego uczucia. Dotychczas ciągle myślała o potrzebach Pawła i dzieci, czy to wreszcie dobry czas, by pomyślała o sobie?


"Jeden wieczór w Paradise" to niesamowicie wciągająca książka, którą pochłonęłam w dwa wieczory. Historia Mani intryguje od pierwszej strony. Magda umiejętnie i z wyczuciem dawkowała napięcie a nieoczekiwane zwroty akcji sprawiły, że czytałam z wypiekami na twarzy. Trudno mi uwierzyć, że debiut może być tak dopracowany i ciekawy pod wieloma względami. A jednak!
Magda pokazała, że potrafi nie tylko dużo czytać i profesjonalnie recenzować książki, ale umie też stworzyć powieść, którą niewątpliwie z zachwytem przyjmą czytelniczki lubiące realistyczne i pouczające powieści.
Bohaterowie tej książki to osoby z krwi i kości, a ich problemy są bliskie każdemu z nas.Brak uczucia i zrozumienia u partnera można w dzisiejszych czasach dostrzec niemal wszędzie. Na każdym kroku przecież spotyka się teraz osoby rozwiedzione lub żyjące w toksycznych związkach.
Jestem przekonana, że "Jeden wieczór w Paradise" poprzez trafioną tematykę poruszy niejedno kobiece serce, doda otuchy i nadziei na to, że warto wierzyć w lepsze jutro.
Ta powieść traktuje także o tym jak szybko i łatwo można wszystko stracić, wszystko co dotąd było istotne i najważniejsze. Jeden wieczór zmienił życie Marianny, sprawił, że odzyskała wiarę w siebie, ale w pewnym momencie straciła poczucie bezpieczeństwa. Czy odnajdzie w sobie siłę, by odzyskać to co straciła? Czy da się wybaczyć najgorsze?

Czytałam i czułam się zupełnie jak nie z książką, a z przyjaciółką przy dobrej kawie, wysłuchując jej zwierzeń. Magda właśnie w taki sposób napisała swoją debiutancką powieść. Stworzyła historię wyciągniętą z życia, którą odczuwa się wszystkimi zmysłami, przy której na światło dzienne wychodzą rozmaite emocje a fabuła osadza się głęboko w pamięci i sercu. Czy można wymagać czegoś więcej?
Gratuluję i czekam na kolejne, a Wam gorąco polecam!


Wydawnictwo Edipress Książki
Premiera: 18 maja 2016 roku
Dziękuję Wydawcy oraz Madzi za możliwość przedpremierowego przeczytania!

Moja ocena: 6/6

24 .Agata Przybyłek "Nieszczęścia chodzą stadami"

"Nie zmienił się tylko blond" była powieścią gorąco przyjętą przez czytelniczki lubiące komedie z optymistycznym zakończeniem. Byłam bardzo ciekawa, czy Agata Przybyłek nie spocznie na laurach, pisząc jej kontynuację. Kolejna powieść z Serii z babeczką zapowiadała doskonałą rozrywkę na pochmurne kwietniowe dni, dlatego ja nie pozwoliłam jej zbyt długo czekać na półce. Potrzebowałam szybkiego "poprawiacza" humoru i udało się! Znalazłam książkę, przy której ubawiłam się do łez!

Halina, matka Iwonki, bohaterki pierwszej części, czuje się samotna bez dzieci i wnuków. Lekarstwem na nudę ma okazać się przyjazd jej chrześnicy Martusi. Dziewczyna wraca do Sosenek po kilkuletnim pobycie w Anglii. W tym czasie zdążyła "dorobić" się dwójki dzieci. Wszystko wydaje się być normalne, do czasu gdy synek Martusi okazuje się być czarnoskóry. Dla Haliny, która chciała przyjąć Martusię jak własne dziecko, to za wiele! Nie może przecież pokazać znajomym i mieszkańcom Sosenek, że jej chrześnica ma TAKIE dziecko. Musi zrobić absolutnie wszystko, żeby mały Krzysiu pozostał ich tajemnicą, a Marta szybko ulotniła się z ich życia. W tym celu w głowie Haliny kiełkuje szatański pomysł, musi uprzykrzyć Marcie życie. Odłącza Internet i prąd, daje jej mało smaczne posiłki a tłumacząc drogę do sklepu specjalnie miesza kierunki. Co z tego wyniknie? Cyrk na kółkach!

Ach...jak ja się świetnie bawiłam przy tej książce. Zwykle dość sceptycznie podchodzę do kontynuacji, ale w tym przypadku Przybyłek wyszła obronną ręką. Nawet miałam wrażenie, że "Nieszczęścia chodzą stadami" można z powodzeniem czytać jako samodzielną książkę. Ba! Ośmielę się napisać, że ta część jest lepsza od poprzedniej. Zdecydowanie szybciej ją "łyknęłam" a uśmiech na twarzy towarzyszył mi od początku do końca lektury.
Bohaterowie stworzeni przez Agatę potrafią rozbawić największego ponuraka. Halinka to mój numer jeden. Chociaż jej zaściankowe poglądy bardziej mnie irytowały niż bawiły, to całość sytuacji była tak przedstawiona, że nawet Halinki nie dało się nie lubić. Najbardziej żal mi było męża Halinki, oj biedny musiał się namęczyć z jej dyktatorskim charakterkiem.
Czytając tę książkę na pewno rozbawią Was sytuacje stworzone przez Autorkę, ale nie zabranie też kilku momentów, w których książka nabiera nieco innego wyrazu. Nie jest to bowiem tylko lekka komedia, historia Marty, Halinki i całej reszty to także powieść  z której łatwo można wyciągnąć wnioski, zastanowić się nad mentalnością ludzi oraz zobaczyć, że nie warto podążać ślepo za innymi. Czasem trzeba szeroko otworzyć oczy, żeby dostrzec, że to co inne nie znaczy gorsze, a uprzedzenia należy schować głęboko w kieszeń.

Macie ochotę na lekką historię z ogromną dawką humoru? Proszę bardzo, Agata Przybyłek dopracowała swoje najnowsze dzieło, włożyła w niego dużo serca i oto jest książka, przy której aż chce się spędzić czas. Wciągająca, zabawna i z morałem. Dokładnie czegoś takiego ostatnio potrzebowałam.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu:

Moja ocena: 5/6